Η ΦΙΛΟΖΩΙΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥΣ ΣΚΥΛΟΥΣ

Απόσπασμα από την συνέντευξη στο topetmou.gr

«Μια μικρή αλλαγή και μια ελάχιστη πράξη αγάπης και συμπόνιας ο καθένας μας και αλλάζει ξαφνικά ολόκληρος ο κόσμος!»

Αυτή είναι η φράση που χαρακτηρίζει τη φιλόζωη συγγραφέα και εκπαιδευτικό με με εξειδίκευση στην ειδική αγωγή, εκπαιδεύτρια σκύλων, συγγραφέα και ιδρύτρια των Ζω.Ε.Σ., Κατερίνα Παπαποστόλου. Πάμε να την γνωρίσουμε;

Ποια είναι η Κατερίνα Παπαποστόλου

Γεννημένη σε μια οικογένεια πλημμυρισμένη από αισθήματα αλληλεγγύης και αγάπης σ’ ένα μέρος που δεν ευνοούσε τα μεγάλα σχέδιά μου, η αποτύπωση στο χαρτί των σκέψεών μου και των σχεδίων μου ήταν μονόδρομος. Ονειρευόμουν και έγραφα, έγραφα και ονειρευόμουν και μονίμως καλλιτεχνούσα. Τεσσάρων ετών και ξεφύλλιζα βιβλία έχοντας αγκαλιά ήδη τον πρώτο μου σκύλο που μου τον έφερε ο μπαμπάς μου.

Ακολούθησαν πάρα πολλοί άλλοι, μαζί με όσα άλλα ζώα διέσωζα και τα πήγαινα στο σπίτι μας. Στα πέντε μου χρόνια, ξεκίνησα το μπαλέτο, την ενόργανη, το βόλεϊ και το πιάνο για να αποκτήσω, όπως έλεγαν οι γονείς μου, τη λεγόμενη αυτοσυγκράτηση. Ώσπου στα δεκαεπτά μου χρόνια ένιωσα πως αυτοί οι χώροι δεν μου ταιριάζουν καθόλου. Και έτσι δεν ξαναχόρεψα και δεν ξαναέπαιξα πιάνο σχεδόν ποτέ!

Ενώ γυμναζόμουν ασταμάτητα μέχρι και τα τριάντα πέντε μου, που αποφάσισα να μάθω και καράτε! Όνειρό μου από παιδί να γίνω κτηνίατρος, σχεδιάστρια μόδας και έπειτα εισαγγελέας και αργότερα δημοσιογράφος. Συγγραφέας και στιχουργός και να απομονωθώ σε ένα νησί άγονης γραμμής. Για να περάσω τελικά από τους πρώτους στο Παιδαγωγικό του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Και να βρεθώ κάποτε σε ένα απομακρυσμένο χωριό των Χανίων Δασκάλα!

Γνωρίζοντας ήδη να κάνω μαριονέτες, άριστα υπολογιστές, Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, για να μάθω εκεί και Ισπανικά. Και ήδη αρκετά καλά τη γλώσσα των σκύλων! Εκεί έμαθα την τέχνη της κεραμικής, την κατασκευή κούκλων θεάτρου, ενώ μια σχολή Καλών Τεχνών άνοιγε τις πόρτες της διάπλατα για μένα για να με μυήσει και σε άλλους χώρους τεχνών.

Κρατώντας στα χέρια όλες τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες μα και ένα μεγάλο όραμα να αλλάξω τον κόσμο, βρέθηκα λίγα χρόνια μετά Δασκάλα στην Αστυπαλιά μου, σε ένα σπίτι πάνω στη θάλασσα. Κάνοντας τότε παράλληλα ταξίδια για το μεταπτυχιακό μου, άφησα στην άκρη για αρκετό καιρό τη συγγραφή. Νόμιζα πως είχα τελειώσει μαζί της! Γιατί μόλις τότε με απορρόφησε απόλυτα ο χώρος του χειροποίητου κοσμήματος και οι νεραϊδόκουκλες. Έμεινα εκεί να μελετώ τις εικόνες της φουρτουνιασμένης θάλασσας ζώντας την κάθε μου στιγμή.

Για να επιστρέψω δύο χρόνια μετά στον τόπο μου, να κάνω μια παύση από όλα και έτσι να αλλάξει ξαφνικά η ζωή μου! Όταν το 2011 βρήκα ετοιμοθάνατη τη Διώνη, έπιασα στα χέρια μου ξανά το «μολύβι», ενώ όταν το 2013 βρήκα τον Άξελ και τον Πόθο, ξεκίνησα σπουδές εκπαιδεύτριας σκύλων –ένα ακόμη μεταπτυχιακό σχετικό με την εκπαίδευση–, άρχισα να αρθρογραφώ και πάλι, δημιούργησα τις Ζω.Ε.Σ., ανέλαβα αρχισυνταξίες περιοδικών και διάβαζα ακατάπαυστα μέχρι να μάθω άριστα τη γλώσσα των σκύλων.

Πριν λίγο καιρό ολοκλήρωσα την εξειδίκευσή μου στην Ειδική Αγωγή και σε λίγους μήνες ολοκληρώνω και τις σπουδές μου στο Γαλλικό Ινστιτούτο Ζωοθεραπείας στη Λυόν. Για να πιστοποιηθώ σε λίγο καιρό ως Εκπαιδευτικός- Ζωοθεραπεύτρια, ενώ η Διώνη μου έχει ήδη πιστοποιηθεί ως Σκύλος Εκπαιδευτικής Διαμεσολάβησης. Ένα βιβλίο και ένα τραγούδι δικό μου ζητούσα από παιδί, και τα έχω σήμερα και τα δύο! Και πόσα ακόμη παραπάνω!

Και νιώθω τόσο τυχερή για αυτό. Αν μπορούσα μια μέρα να συγκεντρώσω μπροστά μου όλα μαζί τα παραπάνω από τα 300.000 παιδιά που έχω μέχρι σήμερα συναντήσει θα τους φώναζα με όλη τη δύναμή μου: «Αν πιστεύεις ότι αξίζεις μονάχα αυτό που σου λένε οι άλλοι, στο τέλος θα πιστέψεις ότι δεν αξίζεις τίποτα. Μη σταματάς να κυνηγάς ποτέ τα μεγάλα όνειρά σου. Φόρα την αγάπη στα πόδια και προχώρα».

Πότε ξεκίνησε η φιλοζωική δράση της

Από μικρή διέσωζα ζώα και τα κουβαλούσα στο σπίτι. Τον πρώτο μου σκύλο μου τον έφερε ο μπαμπάς μου, όταν ήμουν τεσσάρων ετών, τον οποίο και πήρε από μια γέννα μιας σκυλίτσας σε γειτονικό σπίτι για να μην τον πετάξουν στα σκουπίδια όπως έλεγαν. Επομένως η άθλια αντιμετώπιση απέναντι στα ζώα υπήρχε ακόμη και τότε, ενώ από τις ιστορίες που ακούω σήμερα για εκείνη την εποχή το γεγονός ότι ο μπαμπάς μου, Δήμαρχος για πάρα πολλά χρόνια στην πόλη που γεννήθηκα, είχε παντού μαζί του τον σκύλο μας ήταν κάτι πολύ πρωτοποριακό! Αυτή την ιστορία που ο μπαμπάς μου την έλεγε σαν ένα παραμύθι με όμορφο τέλος θεωρώ πως με σημάδεψε. Αυτός ο σκύλος ακολουθούσε τον μπαμπά μου παντού. Μεγάλωσα με πολύ όμορφες εικόνες.

Ο θάνατος του μπαμπά μου, όταν ήμουν 8 ετών και ο τρόπος που τον αντιμετώπισε αυτός ο σκύλος χαράχτηκαν στη μνήμη μου πείθοντάς με για το μεγαλείο των ζώων. Κάναμε τεράστια προσπάθεια τόσο εγώ όσο και η μαμά να πείσουμε αυτόν τον σκύλο να συνεχίσει τη ζωή του μαζί μας χωρίς να έχει στο πλευρό του εκείνον.

Τα χρόνια πέρασαν, το 1996 διέσωσα ένα κουτάβι λίγων ημερών που έζησε κοντά μου για 19 σχεδόν χρόνια, ενώ ταυτόχρονα περίπου τότε ξεκίνησε και η φιλοζωική μου δράση. Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσα ζώα έχω αλήθεια διασώσει, ξέρω όμως καλά πως τους χάρισα τη ζωή που τους αξίζει. Από το 2005 μέχρι και το 2015 ασχολήθηκα πολύ έντονα με τη διάσωση ακηδεμόνευτων ζώων, αλλά από το 2001 ταυτόχρονα ξεκίνησα και τις φιλοζωικές ενημερώσεις στα σχολεία. Το 2011, όταν βρήκα τη Διώνη αλλά και το 2013, όταν βρήκα τον Άξελ και τον Πόθο και αποφάσισα να πορευτώ μαζί τους ως μια δεμένη οικογένεια, τότε μέσα μου άρχισε να χτυπά έντονα το καμπανάκι πως όσα ζώα και να διασώζω πάντα θα υπάρχει εκείνος ο ένας που θα πετάξει το επόμενο και πως πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία μας μέσω της ριζικής αλλαγής της ζωοφιλικής παιδείας. Να αλλάξει ο κόσμος μέσα από την φιλοζωική ενημέρωση των παιδιών μέσα στα ελληνικά σχολεία.

Η έμπνευση για το βιβλίο της

Έμπνευσή μου ήταν η πορεία μου δίπλα στη Διώνη. Πλάι σε ένα τόσο κακοποιημένο πλάσμα που με σόκαρε όχι τόσο η σωματική του κακοποίηση μιας που δυστυχώς τόσα χρόνια ακτιβισμού στους δρόμους και στα καταφύγια έχω κρατήσει στην αγκαλιά μου άπειρα βασανισμένα ζώα που άλλα ανέστησα και άλλα έθαψα, αλλά κυρίως η ψυχική του κακοποίηση. Τα ουρλιαχτά της τις νύχτες με οδήγησαν στο να ξεκινήσω να γράφω για τα συναισθήματά μου και όλα αυτά που μου γεννά η προσπάθειά μου να την αναστήσω. Όταν την κράτησα στην αγκαλιά μου που αιμορραγούσε και ενώ όλα φώναζαν πως δεν θα ζήσει, εγώ της ψιθύρισα στο αυτί «Ζήσε εσύ και εγώ θα σε κάνω πριγκίπισσα».

Οπότε όφειλα να κρατήσω την υπόσχεσή μου. Όμως κάποια στιγμή αποφάσισα πως πρέπει να δώσω φωνή στη Διώνη και έτσι το Δώρο, το πρώτο βιβλίο μου που εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 2017 ήταν όλες εκείνες οι κραυγές της αλλά και όλες οι κραυγές κάθε ακηδεμόνευτου ζώου συνάντησα στον δρόμο μου.

Στη συνέχεια κυκλοφόρησε το Δώρο της Διώνης που είναι φιλοζωικές εκπαιδευτικές δραστηριότητες για παιδιά νηπιαγωγείου και Δημοτικού που είναι μέρος των εκπαιδευτικών προγραμμάτων μου στα σχολεία και εγκεκριμένες από το ΥΠΕΠΘ. Ενώ πριν περίπου έναν μήνα κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο μου «Η Μεγάλη Επιστροφή- Το Βασίλειο των Ακηδεμόνευτων Ζώων» που είναι ένα πολύ πρωτότυπο και καινοτόμο για τα ελληνικά δεδομένα βιβλίο καθώς είναι διπλό. Από τη μια πλευρά υπάρχει ένα εικονογραφημένο μουσικό εικονοβιβλίο στηριγμένο στο κείμενό μου που την εικονογράφησή του ανέλαβε η Λιάνα Δενεζάκη και τα κείμενά του η Πάττυ Παπαδήμου και από την άλλη ένα μεσαιωνικό φιλοζωικό παραμύθι για εφήβους και ενήλικες. Είμαι πολύ τυχερή που για αυτό το βιβλίο συνεργάστηκαν περισσότεροι από 60 άνθρωποι! Συνθέτες, στιχουργοί, μουσικοί, τραγουδιστές και ενώθηκαν τρεις πόλεις!

Η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και τα Χανιά! Και είναι όλοι τους τόσο σπουδαίοι και τους είμαι τόσο ευγνώμων για αυτό καθώς είναι τόσο σημαντικό να στηρίζουν τον αγώνα μας άνθρωποι που δεν μας γνώριζαν πριν. Το πιο μεγάλο όμως ευχαριστώ το χρωστώ στην εκδοτική μου εταιρία τη Welldone και στον εκδότη μου τον Βασίλη Γουλιέλμο καθώς σε εποχές ψεύδους και νεκρών συναισθημάτων εκείνος έδωσε πνοή στη φωνή μας και υπέγραψε αυτά τα τρία βιβλία που είμαι σίγουρη πως θα αλλάξουν τη ζωοφιλική νοοτροπία πολλών. Στο καινούριο μου βιβλίο η Διώνη επιστρέφει με όλους τους ήρωες του Δώρου και διεκδικεί τον θρόνο στο Παλάτι των Ονείρων για όλα τα ακηδεμόνευτα ζώα αλλά και για το χτίσιμο του Νέου Σχολείου που θα πρωτοστατεί σε έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και αγάπης όπου ζώα και άνθρωποι θα συνυπάρχουν αρμονικά. Αλλάζει τον κόσμο με γιορτές!

Το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων του βιβλίου αυτού, όπως και των δύο άλλων στηρίζουν τον αγώνα μας στα σχολεία ενώ μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να το βρει παραγγέλνοντάς το στο www.welldone.com.gr, στην αλυσίδα Πολιτισμού Ιανός σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αλλά και σε πολλά βιβλιοπωλεία σε όλη τη χώρα είτε επικοινωνώντας με μένα.

Τι μπορούμε να κάνουμε για τη ζωή των αδέσποτων ζώων ακόμη και αν δεν ανήκουμε σε κάποιο φιλοζωικό σωματείο;

Θα σας πω αυτό που λέω και σε όλα τα παιδιά μέσα στα σχολεία αλλά και πολύ συχνά γράφω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Από μια μικρή αλλαγή και μια ελάχιστη πράξη αγάπης και συμπόνιας ο καθένας μας αλλάζει ξαφνικά ολόκληρος ο κόσμος.

Αν δεν μπορείς λοιπόν να υιοθετήσεις ένα ακηδεμόνευτο πλάσμα, τότε φιλοξένησε. Αν δεν μπορείς να φιλοξενήσεις κάνε μια βόλτα στα καταφύγια της χώρας και κάνε τους παρέα ή βγάλε τα μια βόλτα. Αν δεν μπορείς να κάνεις ούτε αυτό, κάνε κοινοποιήσεις στο διαδίκτυο για όλα τα πλάσματα που αναζητούν οικογένεια. Τάισε, βάλε τους νερό και το πιο σημαντικό χάρισέ τους ένα χάδι.

Μην τα βλέπεις στον δρόμο και τα προσπερνάς. Μη γίνεσαι σαν τους άλλους που τα θεωρούν βρώμικα, περιττά, επικίνδυνα και επιζήμια. Η αδιαφορία μας τους τσακίζει ψυχολογικά να είστε σίγουροι για αυτό. Επίσης οφείλουμε να καταγγείλουμε κάθε πράξη κακοποίησης ακόμη και ψυχολογικής βίας ενάντιά τους αλλά και να μιλάμε όπου βρεθούμε για την αγάπη που μας δίνουν τόσο απλόχερα αυτά τα ζώα. Είναι τόσα πολλά που μπορεί να κάνει κάποιος για τα ακηδεμόνευτα ζώα χωρίς να επιβαρύνει τους εθελοντές των φιλοζωικών σωματείων που είναι ήδη πολύ επιβαρυμένοι με όλα τα περιστατικά που αντιμετωπίζουν καθημερινά.

Πάντως το να βρούμε ένα κακοποιημένο ζώο ή που έχει εγκαταλειφθεί και να ειδοποιήσουμε το αρμόδιο φιλοζωικό σωματείο να έρθει να το παραλάβει σίγουρα αντί να λύνει μεγεθύνει το πρόβλημα καθώς εκείνη τη στιγμή μεταθέτουμε το πρόβλημα σε έναν συνάνθρωπό μας του οποίου η ευαισθησία δεν θα του επιτρέψει να αφήσει το ζώο στον δρόμο.

Το πιο σημαντικό όμως που οφείλουμε να κάνουμε είναι στείρωση στα ζώα που ζουν κοντά μας αλλά και στείρωση σε όσα ακηδεμόνευτα ζώα μπορούμε. Να είστε σίγουροι πως φαγητό και νερό θα βρουν.

Τι θα απογίνουν όμως τα παιδιά τους που θα γεννηθούν στον δρόμο και ποια θα είναι η κατάληξή τους; Γιατί να τους χαρίσουμε αυτή την τόσο βάναυση εικόνα να βλέπει ένα ζώο τα παιδιά του να πέφτουν θύματα αυτοκινήτων ή φόλας ή τα παιδιά να βλέπουν τη μάνα τους να πεθαίνει βασανιστικά στην προσπάθειά της να τα σώσει; Από όλους εκείνους που θεωρούν τη στείρωση επέμβαση στη φύση και από όλους εκείνους που ζευγαρώνουν τα ζώα τους και τα πουλάνε μισοτιμής ή ακόμη και τα χαρίζουν φτάσαμε σήμερα σε αυτόν τον σοκαριστικό αριθμό ακηδεμόνευτων ζώων στον δρόμο και στα ελληνικά καταφύγια με εκατοντάδες εθελοντές να έχουν φτάσει στα όρια της οικονομικής και ψυχολογικής εξαθλίωσης.

Η ζωή μέσα από τα μάτια ενός αδέσποτου σκύλου 

Αν μου ζητούσατε να την περιγράψω με μια λέξη θα την ονόμαζα Κόλαση. Τα δεσποζόμενα ζώα έχουν μέσο όρο ζωής 15 χρόνια ενώ τα αδέσποτα περίπου 1,5. Άρα εκείνος που τα κατέστησε αδέσποτα τους στέρησε περίπου 13 χρόνια ζωής. Τα άφησε παράλληλα έκθετα στις καιρικές συνθήκες, στα αυτοκίνητα, στις φόλες αλλά και σε όλους εκείνους τους δολοφόνους που ξεκινούν την καριέρα τους κακοποιώντας πρώτα ένα αδύναμο ζώο.

Τα ζώα στους δρόμους στερούνται των βασικών και αυτονόητων αναγκών τους ενώ τα ζώα στα καταφύγια στερούνται την εμπειρία του να ζήσουν σε μια οικογένεια καθώς οι εθελοντές τους παρέχουν ακόμη και με τις όποιες δυσκολίες όλα τα υπόλοιπα απλόχερα. Ενώ τα ζώα που είναι κλεισμένα στα κυνοκομεία- κολαστήρια των δήμων βιώνουν την απόλυτη κόλαση καθώς ο μοναδικός τους προορισμός είναι ο θάνατος που πολύ συχνά έρχεται να τα λυτρώσει από μια ζωή κόλαση καθώς είναι αναγκασμένα να ζουν μέσα στις ακαθαρσίες τους, να είναι άρρωστα και να υποφέρουν, να υποσιτίζονται αν δεν παραμένουν εντελώς νηστικά και να αργοπεθαίνουν από αφυδάτωση.

Αν μας δινόταν η ευκαιρία να ζήσουμε για ένα μερόνυχτο ως αδέσποτο ζώο να είστε σίγουροι πως αυτό θα στιγμάτιζε ολάκερη τη ζωή μας. Στα μάτια τους διαβάζω τον τρόμο, τη μοναξιά και την εγκαρτέρηση, γιατί να ξέρετε πως τα περισσότερα από αυτά ελπίζουν σε αυτή τη δεύτερη ευκαιρία. Για αυτά τα πλάσματα λοιπόν δεν θα σταματήσω ποτέ να είμαι η φωνή τους και να γράφω βιβλία.

Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γυρίζω όλο τον κόσμο και να μιλώ στα παιδιά για την αγάπη των ζώων. Είμαι θεωρώ κάπου στα μισά του δρόμου και πολύ τυχερή αλήθεια που μπορώ και βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους, ώστε να μπορώ να αντιληφθώ τα θέλω τους.

Ένα ΔΩΡΟ για όλα τα ζώα 

Ενώ τα ζώα μας προσφέρουν τόσα πολλά εμείς το ΔΩΡΟ της αγάπης είναι το μοναδικό και ανεκτίμητο δώρο ζωής που μπορούμε να τους κάνουμε. Όσο σκληρό και αν ακουστεί, αν δεν είστε έτοιμοι να δώσετε σε ένα ζώο που έχετε διασώσει από τον δρόμο είτε από κάποιο κλουβί καταφυγίου απεριόριστη και δίχως διακυμάνσεις αγάπη και ασφάλεια, ώστε να αποκτήσει την αίσθηση ότι «κάπου ανήκει» και έχει οικογένεια, καλύτερα να μην το αναλάβετε. Αφήστε το φροντίζοντάς το όσο μπορείτε, ώστε να βρεθεί εκείνος ο ένας και μοναδικός που θα του χαρίσει τη ζωή που του αξίζει, ζωή σαν σε παλάτι.

Το να υιοθετούμε ακηδεμόνευτα και πόσο μάλλον κακοποιημένα ζώα είναι υπέρτατη πράξη ανθρωπιάς, ενσυναίσθησης και άπλετης αγάπης. Το να τα κλείνουμε όμως μέσα σε ένα σπίτι, στην αυλή, στο μπαλκόνι, στερώντας τους την καθημερινή μας παρουσία είναι μια πράξη πιστέψτε με βαναυσότητας που τους καταστρέφει ψυχολογικά.

Περάστε όσο περισσότερο ποιοτικό χρόνο μπορείτε με τα ζώα σας, γιατί αυτές οι στιγμές μαζί τους πίσω δεν γυρίζουν. Τα ζώα άλλωστε ζουν τόσο λίγο, όμως τα ζώα μας κάνουν ανθρώπους. Αυτό απλά!