Η πικραλίδα φαίνεται πως αποτελεί το χρησιμότερο, ίσως, ζιζάνιο. Μετά τον 7ο αιώνα προστίθεται στα κινέζικα βοτανολόγια, ενώ Άραβες γιατροί μελετούν τη χρήση του τον 11ο αιώνα. Έρευνες έχουν αποδείξει ότι τα φύλλα του προμηθεύουν τον οργανισμό με μεγάλες ποσότητες βιταμίνης Α, καλίου και μεταλλικών στοιχείων. Η περιεκτικότητά τους σε σίδηρο είναι μεγαλύτερη και από αυτή του σπανακιού!
Βασικές θεραπευτικές ιδιότητες
Ως αφέψημα, με χρήση της ρίζας του, είναι μαλακτικό και αποτοξινωτικό, φάρμακο για κρυολογήματα του στήθους, βήχα, χολολιθιάσεις, ηπατικές διαταραχές, δυσκοιλιότητα και επιπλέον ακμή, ψωρίαση, έκζεμα και ποδάγρα. Με χρήση των φύλλων του, είναι γιατρικό για το διαβήτη και την παχυσαρκία.
Ως έγχυμα, με χρήση των φύλλων του, είναι διουρητικό και αιμοκαθαρτικό, κατά της ουρικής αρθρίτιδας, των ρευματισμών και του εκζέματος, ενώ συγχρόνως εντείνει την ηπατική και γαστρεντερική λειτουργία και ανακουφίζει από τα συμπτώματα του προεμμηνορρυσιακού συνδρόμου και τη δυσπεψία.
Ο χυμός των φύλλων είναι διουρητικός και χρήσιμος κατά της υπέρτασης και της κατακράτησης υγρών. Επάλειψη πάνω σε κονδύλωμα έχει επουλωτική δράση.
Νωπά τα φύλλα στη σαλάτα δρουν ως φυσικό καθαρτικό. Νωποί οι μίσχοι (αφού πλυθούν με τα άνθη και μασηθούν μετά την αφαίρεση των ανθών) βοηθούν στην αντιμετώπιση χρόνιων ηπατικών φλεγμονών, εκζέματος, χολολιθιάσεων, ρευματισμών, εύρυθμης λειτουργίας του μεταβολισμού
Από " Το Αλφαβητάρι των Βοτάνων", εκδ. Κομνηνός
