του Αλέξανδρου Λαλάκου
Ένα σύντομο αφήγημα για την απαξίωση των τροφών.
Τα παλαιότερα χρόνια οι άνθρωποι υπέφεραν από πολλές ελλείψεις στη διατροφή τους. Σήμερα στον δυτικό κόσμο όχι μόνο δεν συμβαίνει κάτι παρόμοιο, αλλά το φαγητό αφθονεί, ενώ παράλληλα δημιουργήθηκε το πρόβλημα για το πώς θα αντιμετωπίσουμε τις πολλές ασθένειες που προέρχονται από μια διατροφή επεξεργασμένη και υπερβολικά πλούσια σε ζωικές τροφές, ζάχαρη και αλάτι.
Ήδη η έξαρση των καρδιοκυκλοφορικών παθήσεων, των μεταβολικών παθήσεων και του καρκίνου τις τελευταίες δεκαετίες έχει σαν αποτέλεσμα χιλιάδες θανάτους. Η Ευρώπη κάθε χρόνο μετρά πάνω από 2 εκατομμύρια νεκρούς από στεφανιαία νόσο, ενώ παγκοσμίως τα θύματα ξεπερνούν τα 20 εκατομμύρια.
Με στόχο μόνο τη μεγιστοποίηση του κέρδους, οι σύγχρονες καλλιέργειες και η κτηνοτροφική παραγωγή παράγουν προϊόντα που ουδεμία σχέση έχουν με τρόφιμα που διατηρούν τα φυσικά τους συστατικά.
Χωρίς κανέναν ενδοιασμό και με ελέγχους απ’ τους αρμόδιους φορείς, με συνεχή χρήση χημικών ουσιών, υποθηκεύουν την υγεία μας αλλά και το μέλλον του πλανήτη.
Αναρωτιέμαι πόσο θα μπορούσε να αντέξει το οικοσύστημα την τεράστια αυτή μόλυνση.
Πόσο μπορεί να αντέξει η χλωρίδα, η πανίδα, τα υπόγεια ύδατα, ο ίδιος ο άνθρωπος τον βομβαρδισμό από εκατομμύρια τόνους χημικών καθημερινά;
Και φυσικά η κατάληξη είναι μολυσμένος αέρας, μολυσμένο έδαφος, μολυσμένο νερό, μολυσμένες τροφές, χωρίς γεύση, άρωμα, ποιότητα, απογυμνωμένες από βιταμίνες, μέταλλα, ιχνοστοιχεία.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το ψωμί. Αφού βομβαρδίζεται ο σπόρος σιταριού στο χωράφι με χημικές ουσίες, λιπάσματα, ζιζανιοκτόνα κλπ, σε δεύτερο στάδιο υπόκειται σε επεξεργασία για την αφαίρεση του φύτρου που περιέχει όλες τις βιταμίνες (ιδιαίτερα τη βιταμίνη Β), ένζυμα και ιχνοστοιχεία, με κατάληξη το τελικό προϊόν να είναι μια τροφή «φτωχή» για τον οργανισμό.
Τον ρόλο «εμπλουτισμού» της γεύσης (όχι μόνο για το ψωμί) έρχεται να «παίξει» η βιομηχανία τροφίμων, που με προσθετικές ουσίες, καταφέρνει να συντηρήσει για μήνες ή και χρόνια τις τροφές, να ενισχύσει τη γεύση τους, την οσμή τους, την υφή τους και τέλος να τις «ομορφύνει» για να εξαπατηθεί πλήρως ο καταναλωτής.
Ας δούμε μερικά πρόσθετα «τιμής ένεκεν» που καταλήγουν στο πιάτο μας με τη βούλα και απενοχοποιημένα φυσικά από τον συνεχή βομβαρδισμό των διαφημίσεων.
Άνυδρο θειικό ασβέστιο (Ε220): Μπαίνει στη μπύρα, στους φρουτοχυμούς, στα αποξηραμένα φρούτα, στο κρασί, στις μαρμελάδες, εμποδίζει το μαύρισμα των τροφών και είναι τοξικό.
Νιτρώδες νάτριο (Ε250): Προστίθεται στο κρέας, ειδικά στο συντηρημένο και στα αλλαντικά, για να διατηρεί το «ωραίο» κόκκινο χρώμα. Είναι καρκινογόνο.
Γαλλικός οκτυλεστέρας (Ε311) και βουτυλική υδροξυανισόλη ή ΒΗΑ (Ε320): Προστίθενται στις τηγανητές πατάτες, σπορέλαια, γλυκά κλπ για να διατηρήσουν τη φρεσκάδα των τροφίμων. Είναι τεχνητές ουσίες που ο οργανισμός αδυνατεί να τις διαχειριστεί και να τις αποβάλει, με αποτέλεσμα να συσσωρεύονται στους λιπώδεις ιστούς του σώματος.
Υπάρχουν πολλά ακόμα, αλγινικό οξύ, πολυφωσφίδια, τεχνητά αρώματα, ενισχυτές αρώματος και γεύσης κ.λ.π τα οποία σώφρον θα ήταν να αποφεύγονται ως ακατάλληλα για την υγεία μας.
Γι’ αυτό λοιπόν προφυλάσσουμε την υγεία μας με ενημέρωση και γνώση. Γιατί η γνώση είναι σύμμαχος της υγείας, ευεξίας, μακροζωίας!
